Kanak-kanak bekeperluan khas didefinisikan sebagai kanak-kanak yang berbeza daripada kanak-kanak biasa dalam aspek ciri-ciri mental, keupayaan sensori, keupayaan komunikasi, tingkah laku sosial, ataupun ciri-ciri fizikal. Perbezaan-perbezaan ini adalah mencapai tahap yang mana kanak-kanak memerlukan modifikasi dalam aktiviti-aktiviti sekolah ataupun perkhidmatan pendidikan khas bagi membolehkannya berkembang pada kapasiti umum.
Terdapat pelbagai kecacatan yang menjadikan kanak-kanak itu sebagai kanak-kanak yang memerlukan penjagaan, perhatian, malah pendidikan yang khusus. Farrell (2003) mengkategorikan kecacatan seperti berikut:
Komunikasi dan interaksi
- Masalah pertuturan dan bahasa
- Masalah pembelajaran spesifik seperti disleksia ataupun dispraxia
- Cacat pendengaran
- Autistik
- Masalah pembelajaran sederhana dan teruk
Kognitif dan pembelajaran
Perkembangan tingkah laku, emosi dan sosial
- Masalah emosi dan tingkah laku
- Menyendiri
- Tingkah laku mencabar
- Menganggu
- Hiperaktif dan kurang tumpuan
- Kemahiran sosial yang tidak matang
Sensori dan fizikal
- Cacat pendengaran
- Cacat penglihatan
Tiada ulasan:
Catat Ulasan